- zawołanie
- 1. Być na (każde) zawołanie «być zawsze do czyjejś dyspozycji, być zawsze gotowym do świadczenia usług, spełniania życzeń»: Będziesz miał samodzielne stanowisko, wszystko będzie na twojej odpowiedzialności, zawsze to lepsza pozycja niż być tylko wiecznie na czyjeś zawołanie. M. Dąbrowska, Noce. Niech Pani pamięta, że zawsze jestem na Pani zawołanie, tutaj, wszędzie. Wystarczy słówko (...). J. Iwaszkiewicz, Sława.2. Jak(by) na zawołanie «w odpowiednim momencie, wtedy, kiedy ktoś sobie czegoś życzy»: Fotoreporter już, już podniósł aparat, aby uświetnić kliszę moją osobą, gdy nagle jak na zawołanie pojawił się Roszko i migawka uchwyciła nas obu splątanych w przyjacielskim uścisku. M. Piątkowska, L. Talko, Talki.3. Mieć kogoś na (każde) zawołanie «mieć kogoś zawsze do dyspozycji, mieć kogoś zawsze gotowego do spełniania życzeń»: Miał na zawołanie służbę, krążył po mieście w rydwanie zaprzęgniętym w ogniste rumaki i mieszkał w komnatach pełnych kunsztownego zbytku. Z. Kosidowski, Opowieści.4. Na (każde) zawołanie «w każdej chwili, natychmiast»: Na zawołanie Maciek potrafił ziewać. Jak się powiedziało Maciuś ziewnij, to ziewał. Roz bezp 1995.
Słownik frazeologiczny . 2013.